“Ik ken Peter Meijer al lang. Ik wist dat hij, na Goudsch Getij, graag weer een groot theaterproject wilde doen. Samen met Monique Stomp ontmoette ik Hans Suijs, in de Schouwburg. We raakten aan de praat en hij vertelde over zijn boek. Dat leek ons in het kader van 75 jaar bevrijding een uitgelezen kans. Ik heb het telefoonnummer van Hans Suijs gevraagd en dit aan Peter Meijer doorgegeven…. De rest is geschiedenis. Ik wilde wel een kleine rol in het stuk.
Mijn ouders hebben bewust de oorlog meegemaakt. Voor mijn moeder is de oorlog eigenlijk nooit meer overgegaan. Ik ben er dus ook mee opgegroeid. Soms vind ik het schokkend te ervaren hoe weinig jonge mensen ervan weten, en hoe weinig er op scholen over wordt verteld. De gruwelijke dingen die gedaan werden, en die in andere landen nog steeds gedaan worden. Dit verhaal MOET verteld worden en MOET verteld BLIJVEN. Wie de geschiedenis niet kent zal de toekomst ook niet begrijpen.
Omdat ik (op eigen verzoek) een heel kleine rol heb, heb ik veel gelegenheid om te kijken. De motivatie van alle speelsters is enorm. Met het script als leidraad en de persoonlijkheden van de speelsters, wordt er een heel mooi geheel gecreëerd. Iedere repetitie zie je het groeien. De scènes zijn soms heel heftig. Gelukkig is er ruimte voor relativeren.
Het verhaal MOET verteld, maar MOET ook gehoord worden. Dit gaat over de kracht van vrouwen, die onmisbaar waren in de oorlog. Maar hun aanwezigheid is altijd onder geschoffeld en hun belangrijke bijdrage genegeerd of in ieder geval flink onderschat.
Dit stuk is een ode aan de vrouwen, die eraan bijgedragen hebben dat wij in het hier en nu in vrijheid mogen leven, en in vrijheid mogen denken en doen. Wij zijn schatplichtig aan deze vrouwen.“
Astrid Sibbes
