Mijn motivatiebrief om mee te mogen doen: (en nu al 5 maanden onderweg met elkaar en het is waar! en wordt steeds mooier)
Wat een bijzonder een eervol stuk gaan jullie brengen. De oorlog, gewone vrouwen die de moed vatten om voor het goede te vechten, het dragen van pijnlijke herinneringen en het herdenken van de mensen die gevochten hebben voor mijn vrijheid; het raakt me…
Op facebook heb ik de oproep om mee te doen aan het bijzondere Theaterstuk “Overleven is Herinneren” gezien. Het stuk en de achtergrond informatie die ik kon vinden via internet over dit stuk raakt me om meerdere redenen. Allereerst mogen de verhalen van de “gewone” mensen die in de oorlog leefde en vochten voor onze vrijheid nooit vergeten worden. Het is nog maar zo kort geleden eigenlijk dat onze vrije wereld zo overschaduwd werd met angst en terreur, die achter elke voordeur ieder persoon diep raakte. En toch lijkt het voor velen al zo lang geleden.
Daarnaast raakt het mij omdat het leven van gewone vrouwen de hoofdrol spelen in dit stuk. Vrouwen die onzeker waren, vrouwen die bang waren, waarvan sommige bewust en anderen misschien niet eens vanuit een bewuste keuze de missie in hun leven oppakten om in actie te komen om de wereld te verbeteren en de situatie te bevechten vanuit hoop op verbetering. Vanuit eigen ervaring weet ik dat vrouwen zo veerkrachtig en sterk zijn om anderen te helpen en vaak hun eigen pijn verdringen om vooral door te kunnen gaan. Zo overleven ze in stilte en zonder applaus; niet eens bewust van hun innerlijke kracht en moed. Wanneer vrouwen beseffen dat zij talentvol zijn en een innerlijke kracht bezitten, dan zouden we in de maatschappij niet meer om vrouwen heen kunnen en hun impact veel meer voelen en op waarde schatten. Ik hoop dat door dit stuk vrouwen zich herkennen en meer uit durven stappen en geloven in zichzelf om in actie te komen en hun dromen waar maken.
Onlangs hoorde ik een gezegde dat je pas echt dood bent als er niet meer over je gesproken wordt. Deze vrouwen met hun bijzondere levensloop en verhalen moeten we levend houden. De prijs, die zij betaald hebben voor onze vrijheid is immens geweest en hebben zij in de oorlogsjaren, maar ook de rest van hun leven moeten dragen. Het zou voor mij een bijzondere eer zijn om in het leven van 1 van deze vrouwen te duiken en dat te vertolken en tot leven te brengen in dit stuk. Een gewone vrouw als ik, die in haar jonge leven zich niet laat leiden door angst, maar ergens de moed vandaan haalt om voor het goede te vechten tot elke prijs. En hoe bijzonder is het dat ik 75 jaar later van de vrijheid kan genieten, waarvoor zij gevochten heeft. En wat een eer om deze vrouw tot leven te laten komen als een blijvende en eervolle herinnering!
Ik zou het een enorme eer vinden om mee te mogen doen in dit theaterstuk, ik kan op de dinsdagavonden repeteren en hoor graag of er nog plaats is?
“Het is een grote eer om mij te verdiepen in het leven van Mies Jannink-Bruins tijdens de oorlog en mij in te leven in haar personage en ervaringen tijdens haar gevangenschap en reis met Cis Suijs en de andere 650 vrouwen. Ook een eer om dit voor haar familie te mogen doen; haar kinderen en kleinkinderen.”
– Marielle Kolster
