Een overdonderend succes en warm ontvangen

4 staande ovaties, tranen, knuffels, bloemen en ongelofelijk veel dankbaarheid en complimenten.

Een overdonderend succes:
Theatervoorstelling “Overleven is Herinneren” door Peter Meijer op de memoires van de verzetsvrouwen, die samen 3 concentratiekampen en de dodenmars overleven in WOII uit het boek “Eervol Samen Overleefd” van Hans Suijs.

Mensen hadden het gevoel 2u samen met de vrouwen hun verhaal en ervaringen mee te beleven van het verzet in de oorlogsjaren, de 3 concentratiekampen, hun cabaret en liedjes tot de wanhoop van de dodenmars.

Doodstil was het, ze beleefde elke moment diep onder de indruk mee; alsof ze erbij waren.

“Uniek en het kwam nog nooit zo dichtbij”

“Het voelde of ik zelf in de trein zat”

“Ik heb er veel van geleerd”

“Dit is actueler dan ooit”

“Wat was elk woord, beeld en emotie echt en raak, geen geacteerd moment én het zat zo geweldig in elkaar”

“Deze voorstelling moet heel Nederland zien en zeker ook op scholen verteld worden”

“Gaan jullie nu op tournee door Nederland?”

“Dit is zoals mijn moeder het altijd verteld heeft”

“De vrouwen zijn eervol en echt neergezet, precies zoals ik een aantal verzetsvrouwen zelf gekend heb”

“Heb je zelf Kamp Vught, Ravensbrück of Dachau bezocht?”

“Wat kunnen jullie prachtig zingen, kippenvel”

“Zeer grote complimenten aan de regisseur Peter Meijer alles klopte, het beeld, de tekst, muziek, de waarheidsgetrouwe emoties, het sobere decor en de muziek. Geen boek, verhaal of film maakt het zo echt, ik heb als herdenking organisator al veel gezien, maar dit was echt uniek!”

“Wat een krachtig slotlied, dat parachutistenlied en dan het toegevoegde 3e couplet dat onze wereld en werkelijkheid van nu beschrijft; zo bijzonder en krachtig”

Zomaar een aantal woorden waarmee we overspoeld zijn…

Het is hartverwarmend dat het verhaal zo goed ontvangen is, dit vertaalt precies de noodzaak die wij allen ook 2,5 jaar gevoeld hebben waarom dit verhaal verteld moet worden.

Zo ongelofelijk dankbaar dat ik de heldin Mies (Johanna Hermina) Jannink-Bruins mocht vertegenwoordigen. Wat een moed en kracht samen met haar Hentie hebben deze jonge mensen gehad.
Het heeft ongelooflijk veel losgemaakt.

En wat geweldig dat ik de promotie, marketing en communicatie kon verzorgen met een geweldig team en dat we binnen 1,5 maand de zaal in de Goudse Schouwburg 4 voorstellingen uitverkochten; incl. de try-out. Een overdonderend succes en wat een hartverwarmende reacties van alle nabestaanden, bezoekers en VIPS.

Iedereen die op enerlei wijze heeft bijgedragen of de voorstellingen heeft bezocht; heel hartelijk dank namens de regisseur, crew, cast en het team!

Marielle Kolster

Foto: (c) Raymond Aarsman

‘Mijn moeder kon mij geen Duitse woordjes overhoren zonder dat blaffend te doen’

Margo Pluijter is beleidsadviseur en speelt in de theatervoorstelling ‘Overleven is Herinneren’ een verzetsvrouw die samen met anderen drie concentratiekampen overleefde. ‘De hechtheid van de groep was deel van hun overlevingskracht en dat is wat het stuk laat zien.’ 

Fragmenten van het interview uit het artikel van Hogeschool Rotterdam:

… ‘Wat de vrouwen kenschetst is dat ze onderling heel erg solidair waren, vriendschappen hadden en elkaar erdoor sleepten. Het waren veelal jonge meiden, vaak studenten van twintig tot vijfentwintig jaar die humor gebruikten om te overleven. Een keer in de zoveel tijd kregen ze bijvoorbeeld schone kleren. Dat was willekeurig bij elkaar geraapt en paste natuurlijk niet. Daarmee gingen ze dan modeshows houden; zo maakten ze van een linten en vodden een kanten lingeriesetje. Ze hadden dan de grootste lol en dat hielp hen weer door de dag heen. De hechtheid van de groep was deel van hun overlevingskracht en dat is wat het stuk laat zien. Het is niet alleen zware kost maar ook humor, en het gaat over samenwerking en vriendschap.”…

…‘Mijn ouders hebben de oorlog heel duidelijk meegemaakt, dat speelde zeker een rol in ons gezin. We mochten niet naar de Duitse tv kijken, in ieder geval niet waar zij bij waren, en mijn moeder kon mij geen Duitse woordjes overhoren zonder dat blaffend te doen. Woorden als mitkommen, aussteigen en aufmachen waren zeer beladen. De oorlog was dus erg aanwezig. Ik merk nu aan mijn eigen dochter dat de oorlog voor haar echt ver weg is. Ik ben nog net van de generatie die de verhalen van overlevenden heeft gehoord en dat ook nog kan doorgeven. Dat is denk ik ook een reden waarom ik dit nu doe. En ik merk nu door Oekraïne dat de oorlog weer veel dichterbij is en dat doet ook wat met ons spel. Het is intenser.”…

Lees het hele artikel op de website van de Hogeschool

Foto: (c) Margo Pluijter

Kruizen verven

Anneke verft de kruizen voor op de jassen in Dachau

In de voorstelling gebruiken we voor de verschillende scenes; Vught, Ravensbrück en het AGFA-commando van Dachau steeds andere kleding. Onderzoeker Hans Suijs heeft zich verdiept wat er ook werkelijke gedragen werd in de concentratiekampen.

Sommige van de vrouwen, die het overleefde hebben veel details genoteerd in dagboeken, brieven en memoires. Daarnaast hebben ook de organisaties en gedenkcomités van de kampen geholpen om alles zo getrouw mogelijk na te bootsen. Hans Suijs heeft alle data verzameld en voorziet ons van deze informatie.

Anneke verft de kruizen voor op de jassen in Dachau
De ondergrond voor de rode kruizen is de kleur van de jas…

Anneke één van onze creatieve actrices verft alle stukken stof voor de kruizen die achterop de jassen zaten in Dachau. Kruizen, zodat voor iedereen herkenbaar was wie de gevangenen waren als ze zouden ontsnappen en een mikpunt om op te schieten.

28 jassen, 28 rode kruizen… en zij overleefden zelfs de dodenmarsen.

(c) F. Frionnet

In liefdevolle herinnering

Afgelopen week ontvingen wij droevig nieuws. Onze mede actrice uit 2020 Ida Snellenburg-Vooys, die aanvankelijk de rol van Mien Harmsen zou spelen in onze voorstellingen “Overleven is Herinneren” is op 10 maart 2022 overleden.

In de corona periode ging haar gezondheid erg achteruit. Ze hoopte wel bij de uitvoeringen eind april en 1 mei dit jaar te kunnen zijn, eventueel zonder tekst. Helaas hebben wij haar vroegtijdig los moeten laten.

Een intens stuk dat “Overleven is Herinneren” is, smeed onderling sterke banden. De gemeenschappelijke sterke band, die de vrouwen in de concentratiekampen nog intenser gevoelt moeten hebben en hen deed overleven. Dat ook wij afscheid moeten nemen van de energieke en vrolijke Ida, die met veel humor aan de potsierlijke modeshow deelnam raakt ons allen. Maar laat ook een warme lach bij een ieder van ons verschijnen.

In de voorstelling eren wij ook de vrouwen, die de kampomstandigheden niet overleefden. Ook de naam van Ida zal tijdens de uitvoeringen in onze gedachten zijn.

“We geven jouw naam, lieve Ida door aan de eeuwigheid”

Een laatste groet van:
Caroline, Astrid, Mattanja, Moon, Margo, Mieke, Sonja, Melanie, Petra, Vera, Mieke, Marleen, Machteld, Carmen, Hanna, Ria, Mina, Ilse, Ellen, Katrien, Anneke, Marlies, Marielle, Nienke, Anneke, Ada, Monique, Marina, Monique, Joost en Peter.

Workshop zang en tekstbeheersing

(c) Foto’s Co van der Horst

Op je vrije zondagmiddag van Nationale Vrouwendag krijgen wij een workshop zangtechniek, stemvorming én tekstbeheersing van zangpedagoge Ingrid Kappelle.

Wat was dat leerzaam en ontzettend leuk. Met behulp van een simpel elastiekje zing je met een borstkas spanning waardoor je op toon zingt. Ingrid coacht je ook met behulp van het elastiek naar het voelen van je tekst in de juiste emotie. Het was verbazingwekkend om te horen hoe een tekst anders vorm krijgt tijdens de verschillende standen van het elastiek.

Ingrid is echt een vakvrouw met studies aan o.a. het Conservatorium van Maastricht waar zij ook jaren werkzaam was al hoofdvak docente solozang.

Wat geweldig dat zij het muziekrepertoire voor de voorstelling schreef en ons amateurs aanmoedigt het beste uit onszelf te halen. Daarnaast is Ingrid één van de actrices, die meespeelt in het stuk.

Een heerlijke invulling van de Vrouwendag!

(c) Foto’s: Monique Frionnet

Een strootje bijdragen…

“Maanden geleden, toen we net begonnen waren met repeteren, was het nog leeg in onze repetitieruimte in het Vijfde Huis. Iedereen nog in haar eigen dagelijkse kloffie en onze decor bestond uit stoelen, waarmee alles werd ingevuld: bunker, trein en bedden. Langzamerhand werd de juiste kleding verzameld. Wat een verschil maakt dat al! Maar … nog steeds werkten we met ons “stoelendecor”.

Achter de schermen werd hard gewerkt en een paar weken geleden stond het eerste stapelbed in de zaal. En … in een bed hoort een matras. Stromatrassen moesten het worden. Vera nam het op zich om de jute zakken te naaien, nu het stro nog, waar gaan we dat vandaan halen? Wie gaat daar voor zorgen? Ik dus! Stro genoeg op stal waar mijn paardje woont.

En zo vertrok ik met m’n jute zakken naar stal om m’n zakken te vullen. Ik kan je vertellen, dat stro zit op een gegeven moment overal, niet alleen in de matrasjes. Vervolgens de auto volgestouwd met strozakken om ze thuis allemaal dicht te naaien. Bij de volgende repetitie gaan ze mee naar het Vijfde Huis. Weer een stukje “echter”, weer een stukje completer.  

Stap voor stap bouwen we door aan dit fantastisch mooie stuk, niet alleen op het toneel, maar ook daarbuiten. Allemaal dragen we ons steentje (of stromatras) bij. Het is niet zomaar een toneelstuk … het is óns toneelstuk. En ook dát maakt het zo speciaal.”

– Marlies Nienhuis en Michelle Wollen van MY-Stables

Zonder support en hulp van anderen kunnen wij deze voorstelling niet realiseren. Velen dragen hun steentje bij; een klein gebaar misschien, maar met grote impact.

Zonder support en hulp van anderen hadden vele Joden en andere onderduikers niet overleefd. Vele mannen en vrouwen droegen hun steentje bij; een gebaar van plicht en medemenselijkheid en moed, maar met grote impact.

Zonder support en hulp van elkaar hadden de gevangen verzetsvrouwen, de concentratiekampen niet overleefd. Door de wilskracht om te overleven hielden zij elkaar letterlijk en figuurlijk op de been. De één door liedjes te schrijven; de ander schrijft gedichten; de volgende organiseert een zondagsdienst; samen zingen; een modeshow; samen bidden; samen staken; samen solidair te zijn bij een strafmaatregel; een paas- en kerstviering organiseren; het maken van cadeautjes voor elkaar met draadjes van uitgehaalde kleding; een troostende arm; een blik van herkenning en medeleven en meer. Dagelijkse daden; zoals vrouwen dat kunnen, maar het verschil tussen dood en (over)leven.

Support, steun en hulp; het helpt ons om samen de moeilijkste momenten te overleven én om doelen in ons leven te realiseren!