Een crisis maakt creatief en biedt nieuwe kansen. Samen Sterk!
Afgelopen weekend zijn onze drukke maatschappelijke en sociale levens voor de meeste mensen bijna tot stil stand gekomen. De dagelijkse patronen, school, werk, sport en feestjes zijn afgezegd of tot een minimum beperkt. En wat nog het meest apart is, is dat we teruggeworpen zijn op onszelf. Terug getrokken in onze woonplaatsen, huizen, families en achter onze deur.
Toch is het prachtig om te zien, dat ook deze crisis ons niet isoleert van anderen. De meeste mensen gaan niet in hun klein hoekje zitten kniezen, omdat ze slachtoffer zijn. Veel mensen reiken ondanks de strikte sociale regels uit naar anderen. Nieuwe creatieve initiatieven ontstaan en zelfs online scholing wordt uitgedaagd om duizenden leerlingen te gaan onderwijzen. Nederlanders zijn saamhorig en solidair met anderen die hulp nodig hebben. Dit is toch prachtig om mee te maken.
Dat het coronavirus ook lijden verspreidt en veroorzaakt is schrijnend, zeker voor de mensen, de families en bedrijven die het treft. In hun leven heeft het een grote impact, dat mogen we niet vergeten. Maar ondanks het lijden ontstaan dus ook mooie dingen. Sta eens stil bij jezelf en laat je inspireren; hoe jij van deze situatie ook een deugd kan maken; voor jezelf en ook voor anderen.
Samen Sterk! Saamhorig en solidair om met elkaar te overleven, we geven nooit op… Het doet me denken aan de theatervoorstelling waar we de afgelopen maanden met elkaar zo hard voor oefenen én vooral dat we ons inleven in de gevangen verzetsvrouwen in de concentratiekampen. Ontrukt aan de samenleving, geïsoleerd en letterlijk gevangen gezet, maar ook onderdrukt, gekleineerd en geschoffeerd. Maar niet vergeten! Ze ontvingen pakjes via het Rode Kruis en gesmokkelde briefjes. Bovenal ontstond er bij deze vrouwen een saamhorigheid en solidariteit om samen te overleven. En velen hebben 3 concentratiekampen overleefd dankzij hun zorg voor elkaar en hun gezamenlijke doel.
De afgelopen maanden hebben wij van deze saamhorigheid mogen proeven en ervaren terwijl onze wereld thuis en op het werk doordraaide. En nu de laatste 2 maanden voor de voorstelling valt ons eigen sociale leven stil. Alles is onzeker, we leven bij de dag, het uur. Nee, voor velen is er geen intense angst om elk moment dood te kunnen gaan, maar toch proeven wij opnieuw een klein beetje wat zij doorstaan hebben. Het wordt weer een stukje levendiger.
We gaan er voorlopig vanuit dat de voorstellingen doorgaan; we hopen het… bidden het… Laten we saamhorig en solidair zijn en de organisatie steunen. Alle maanden van voorbereiding en gemaakte kosten; laat het niet voor niets geweest zijn. We blijven oefenen via Skype of Zoom; een nieuwe beleving. We gaan het zien.
En we hopen natuurlijk iedereen in goede gezondheid op 1, 2 en 3 mei te ontmoeten!
