Er komt geen einde aan…

In de barakbedden van 3 hoog lagen in de kampen jute matrassen van 80cm x 190cm gevuld met stro én natuurlijk vol ongedierte en luizen…

Aangezien we in de theatervoorstelling Overleven is Herinneren een hele batterij aan barakbedden gebruiken kwam de vraag naar 28 jute matrassen naar voren.

Vera is een paar weken geleden begonnen aan deze klus. Jute is natuurlijk niet het meest fijne materiaal om mee te werken. Het is ruw en grof. Astrid, die Vera te hulp schiet, nadat haar naaimachine het na 24 matrassen begaf komt er al snel achter dat met een blauw shirt jute verwerken niet ideaal is.

Ik kan me een beeld voorstellen van een shirt met overal jute vezels en dan heb ik het nog niet eens over de jute vezels en stof in Vera haar woonkamer de afgelopen weken.

Het einde komt eindelijk in zicht. De laatste vier matrassen worden vrijdagmorgen genaaid.

Wat een inzet en doorzettingsvermogen van Vera. Bedankt Vera!

Nu kan het vullen met stro beginnen; het ongedierte slaan we maar over… het jute en de strootjes prikken al voldoende om een waardig idee te geven hoe het geweest moet zijn.

Getallen en matrassen

Het getal 28 heeft voor mij een betekenis gekregen. Net als 652. De massaliteit van WOII is enorm. De vele concentratiekampen, de tienduizenden bedden in de schamele barakken, die keurig volgens een vaste industriestandaard werden gebouwd evenals de bedden en de “matrassen”. In ons theaterstuk werken we eigenlijk alleen met de bedden en de matrassen en enkele hekken. 

Vandaag begon een van de speelsters aan de fabricage van de matrassen. 180 cm x 80 cm en dat 28 keer, als symbool voor de 652 vrouwen die dit hebben doorstaan. Knippen en naaien. Volgende week gaan alle speelsters hun eigen matras vullen en dichtnaaien.

Het komt steeds dichterbij en op deze manier zakken we allemaal in ons project waarin we vertellen over de ongelooflijke veerkracht, het incasseringsvermogen van de vrouwen uit kamp Vught. En dan ruiken wij er alleen maar aan…

Bewondering is wat ons rest en de wil het door te vertellen.

Door: Peter Jan Eckstein