Een strootje bijdragen…

“Maanden geleden, toen we net begonnen waren met repeteren, was het nog leeg in onze repetitieruimte in het Vijfde Huis. Iedereen nog in haar eigen dagelijkse kloffie en onze decor bestond uit stoelen, waarmee alles werd ingevuld: bunker, trein en bedden. Langzamerhand werd de juiste kleding verzameld. Wat een verschil maakt dat al! Maar … nog steeds werkten we met ons “stoelendecor”.

Achter de schermen werd hard gewerkt en een paar weken geleden stond het eerste stapelbed in de zaal. En … in een bed hoort een matras. Stromatrassen moesten het worden. Vera nam het op zich om de jute zakken te naaien, nu het stro nog, waar gaan we dat vandaan halen? Wie gaat daar voor zorgen? Ik dus! Stro genoeg op stal waar mijn paardje woont.

En zo vertrok ik met m’n jute zakken naar stal om m’n zakken te vullen. Ik kan je vertellen, dat stro zit op een gegeven moment overal, niet alleen in de matrasjes. Vervolgens de auto volgestouwd met strozakken om ze thuis allemaal dicht te naaien. Bij de volgende repetitie gaan ze mee naar het Vijfde Huis. Weer een stukje “echter”, weer een stukje completer.  

Stap voor stap bouwen we door aan dit fantastisch mooie stuk, niet alleen op het toneel, maar ook daarbuiten. Allemaal dragen we ons steentje (of stromatras) bij. Het is niet zomaar een toneelstuk … het is óns toneelstuk. En ook dát maakt het zo speciaal.”

– Marlies Nienhuis en Michelle Wollen van MY-Stables

Zonder support en hulp van anderen kunnen wij deze voorstelling niet realiseren. Velen dragen hun steentje bij; een klein gebaar misschien, maar met grote impact.

Zonder support en hulp van anderen hadden vele Joden en andere onderduikers niet overleefd. Vele mannen en vrouwen droegen hun steentje bij; een gebaar van plicht en medemenselijkheid en moed, maar met grote impact.

Zonder support en hulp van elkaar hadden de gevangen verzetsvrouwen, de concentratiekampen niet overleefd. Door de wilskracht om te overleven hielden zij elkaar letterlijk en figuurlijk op de been. De één door liedjes te schrijven; de ander schrijft gedichten; de volgende organiseert een zondagsdienst; samen zingen; een modeshow; samen bidden; samen staken; samen solidair te zijn bij een strafmaatregel; een paas- en kerstviering organiseren; het maken van cadeautjes voor elkaar met draadjes van uitgehaalde kleding; een troostende arm; een blik van herkenning en medeleven en meer. Dagelijkse daden; zoals vrouwen dat kunnen, maar het verschil tussen dood en (over)leven.

Support, steun en hulp; het helpt ons om samen de moeilijkste momenten te overleven én om doelen in ons leven te realiseren!

4 Februari – repetitie

4 Februari

“Vorige week bij de repetitie van “Overleven is Herinneren” gaf ik alle vrouwen een huiswerkopdracht mee over hun tekstbehandeling. En, ze mochten niet meer met hun tekst in de hand spelen. Inmiddels stond het eerste barakbed in de zaal.
Daar gingen we… en wat zijn ze allemaal in hun personage gezakt, wat speelden ze intens en zonder overdrijving gewoon echt…. Het is en blijft aangrijpend en wat was de stemming geweldig bij de modeshow als scherp contrast. De staking en de overgang naar de dodenmars, het was weer zo rauw en mooi tegelijk.”

Aarzel jij nog om te komen kijken? Het is een regelrechte ode op en aan de vrouw… dit wil je toch niet missen?

Rechtstreeks bestellen op: Klik hier en kies je dag!

Door: Peter Jan Eckstein

Goed Nieuws de voorstelling gaat door in 2022!


Het onbekende verhaal van hoe dappere verzetsvrouwen sámen streden voor vrijheid én samen met lef en moed eervol 3 concentratiekampen overleefden door de handen ineen te slaan.

Het verhaal:

In het hele theaterstuk komen alleen vrouwen voor: 28 om precies te zijn. Zij staan voor een groep van 652 verzetsvrouwen, die in kamp Vught zaten en in september 1944 op transport werden gezet naar Ravensbrück, Dachau en zelfs op dodenmars moesten. Het onderzoek naar dit materiaal is uitgevoerd door Hans Suijs voor zijn boek “Samen Eervol Overleefd”. Het boek is half januari 2020 verschenen. Peter Meijer; theatermaker heeft daar een theatervoorstelling van gemaakt.

“Dit project is misschien wel de meest intense die ik ooit heb gemaakt” zegt regisseur Peter Meijer.

Het stuk vraagt heel veel van de actrices vooral het inleven in de soms heftige scènes valt soms zwaar. Zij zijn allemaal amateurs en hun rollen zijn gebaseerd op de werkelijke vrouwen, die dit hebben meegemaakt. Het decor zal minimaal zijn en je wordt als kijker geconfronteerd met de omstandigheden, die ons ergens in de verte mee zullen nemen naar wat de verzetsvrouwen hebben meegemaakt.

In “Overleven is Herinneren” zien we hoe het kampsysteem er op gericht was om de vrouwen hun identiteit te ontnemen. Ze werden een nummer in het systeem, zonder naam. Kenmerkend voor deze vrouwen was niet alleen hun kracht om te willen overleven, maar ook hun dapperheid om zich niet te laten breken door als groep solidair aan elkaar te zijn. Zoals onder andere te zien is in hun optreden om als groep met opgeheven hoofd de hel van Ravensbrück zingend en marcherend te betreden.

De overlevingsdrang om samen te overleven en de omstandigheden het hoofd te bieden is sterk. Om moed te houden in bange uren zingen zij samen liederen. Ook de zorg, steun en support voor en aan elkaar heeft gemaakt dat velen hen het hebben overleefd.

Helaas hebben maar weinigen gesproken over de verschrikkingen, hun moed en doorzettingsvermogen; waardoor de rol en de veerkracht van de verzetsvrouwen lang onderbelicht zijn gebleven.

Het theaterstuk geeft de vrouwen een gezicht en karakter. Hun verhaal bemoedigt ons ook vandaag de dag. Dat ondanks ellende er altijd hoop is en dat overleven van de moeilijkst voorstelbare situaties mogelijk is door de innerlijke overlevingskracht, moed en support van elkaar en anderen.

Ter ere van de verzetsvrouwen, die streden voor onze Vrijheid.