Tijdens mijn rondje hardlopen in de ochtend staan een man en een vrouw met een kinderwagen te praten. Terwijl ik langs hen loop, spreekt de man mij aan:
“Ga jij rechtdoor?“. Ik antwoord dat ik dat inderdaad van plan ben. “Pas op er wordt geflitst!“, waarschuwt de man mij. Ik herken de grap en zeg: “Ik zal niet te snel gaan ;-)”. We lachen samen en ik vervolg mijn weg…
Toch laat het mij niet los. In het kader van mijn deelname aan het theaterstuk en de vele verhalen die ik lees over de oorlog en persoonlijke verhalen van vrouwen in het verzet, dwalen tijdens het lopen mijn gedachten af. Voor mij zie ik een rustig landweggetje met aan weerszijde boerderijen en huizen.
In de Tweede Wereldoorlog kozen sommige mensen ervoor om anderen te waarschuwen, te helpen en te laten onderduiken enz. En anderen niet… Zou ik het durven, zou ik het doen? En jij, zou jij het durven?
In actie komen is in de eerste plaats een reactie van je brein; dat weet ik uit eigen ervaring maar al te goed. Toen mijn zwangere zus met haar dochtertje van 1 viel tussen de rails van een naderende sneltrein ergens in de buurt van Baarn. Ik heb nooit gedacht ik ga haar redden, het enige wat tot mij drong was het beeld en de flits “dit haalt ze nooit”. Gelukkig liep het goed af. Achteraf moest ik in het reine komen met het feit, dat ik zonder na te denken een groot risico genomen had, namelijk dat mijn kinderen zonder moeder op zouden moeten groeien.
Bij de EHBO is de eerste regel, die je leert: zorg voor je eigen veiligheid. En daar stond ik dan… omdat het allemaal goed afliep kan ik achteraf zeggen: “ik heb het juiste gedaan”.
Het ligt het natuurlijk veel genuanceerder dan mijn eerste gedachten wel of niet iets doen. Niets doen betekende in de oorlog niet dat ze niet om anderen gaven, misschien beschermde ze juist de mensen van wie ze hielden.
Wat jij of ik zou doen, dat ontdekken we pas wanneer zich iets voordoet. Wanneer jouw hulp gevraagd wordt door een ander in nood. Ieder overlevingsmechanisme werkt anders; je hebt vluchters, vechters en frezers. En zelfs de situatie bepaalt welke rol je speelt.
Wat wel heel belangrijk is: is dat we er bij stil staan en er over nadenken. Wat zou ik willen doen, wanneer iemand mij om hulp vraagt? Als ik getuige ben van een levensbedreigende situatie of onrechtvaardigheid? Door er bewust over na te denken zal je brein in situaties van nood geneigd zijn om in actie te gaan.
Dat is de reden, dat wij moeten blijven herinneren. De verhalen van de oorlog, de verzetsmannen en vrouwen, de overlevenden moeten blijven herdenken, zien en overdenken. Zelfbewust worden; dat je je ogen en oren goed open hebt en dat in actie komen alertheid vraagt om te zien wat nodig is.
Wat er in de oorlog en in de kampen is gebeurt is onvoorstelbaar, onvertelbaar en toch blijven we herinneren. In de theatervoorstelling vertellen wij daarom de persoonlijke ervaringen van de gevangenen. Over hoe zij het verzet in rolden en samen eervol overleefden.
Kom 1, 2 of 3 mei naar de Theatervoorstelling Overleven is Herinneren en ervaar de kracht van elkaar steunen en supporten. En hoor over de impact die het heeft in het leven van een ander wanneer je elkaar durft te helpen.
Opdat jij en ik het lef en de moed hebben om anderen te helpen als zij dat nodig hebben, omdat support en steun ons sterk maakt om samen te overleven…
Kaartjes koop je hier
Door: Marielle Kolster
